Λίβανος πέρα από τα σύνορα: Ανθρώπινες ιστορίες και πόλεις με ψυχή
Η Βηρυτός, η ζωντανή πρωτεύουσα του Λιβάνου, είναι μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις και ιστορίες. Εκεί όπου η αρχαία παράδοση μπλέκεται φυσικά με τον σύγχρονο παλμό, και κάθε γωνιά κουβαλάει ίχνη από μια πλούσια, περίπλοκη ιστορία. Κατά τη διάρκεια της 10ήμερης παραμονής μου τον Οκτώβριο του 2023, είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω τον παλμό της πόλης και να νιώσω την αντοχή, τη δημιουργικότητα και το πείσμα των ανθρώπων της. Η βάση μου ήταν το The Grand Meshmosh Hotel, μια μικρή όαση μέσα στην καρδιά της πόλης. Ζεστή φιλοξενία, εξαιρετική τοποθεσία και μια αίσθηση κοινότητας που δύσκολα βρίσκεις. Η περιοχή είναι ιδανική για να περπατήσεις — από γκαλερί μέχρι ιστορικά κτίρια και παραδοσιακά αρτοποιεία, όλα είναι σε ακτίνα μερικών λεπτών.
📌Για τη μεταφορά σου από το αεροδρόμιο, προτείνεται να κλείσεις ταξί μέσω του ξενοδοχείου, το οποίο κοστίζει περίπου $10 — μια ασφαλής και βολική λύση σε μια πόλη που δεν διαθέτει οργανωμένο δημόσιο δίκτυο μεταφορών.
Ένα από τα πρώτα μέρη που επισκέφτηκα ήταν το σημείο της καταστροφικής έκρηξης του Αυγούστου του 2020 — μια πληγή ανοιχτή στην καρδιά της πόλης, αλλά και ένας χώρος μνήμης που υπενθυμίζει τη δύναμη και την επιμονή των κατοίκων της Βηρυτού να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Λίγο αργότερα, βρέθηκα στη Σατίλα, τον γνωστό παλαιστινιακό προσφυγικό καταυλισμό. Εκεί, ανάμεσα στα στενά σοκάκια και τη ζωντανή καθημερινότητα, οι άνθρωποι χτίζουν ζωή μέσα από την αβεβαιότητα. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου, μίλησα με κατοίκους που μου μίλησαν ανοιχτά για τα όνειρά τους, τις προκλήσεις και την ελπίδα που κουβαλούν, ακόμα και μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες. Η Σατίλα δεν είναι απλώς ένας καταυλισμός — είναι μια κοινότητα που συνεχίζει να γράφει ιστορία, ένα κομμάτι του παλαιστινιακού ξεριζωμού αλλά και της καθημερινής επιβίωσης. Κάπου ανάμεσα σε δύο βόλτες και ένα τσαγάκι στον δρόμο, ένας ντόπιος που γνώρισα τυχαία με κάλεσε στο σπίτι του και μου πρόσφερε σπιτικό φαγητό. Από τις πιο αυθεντικές εμπειρίες του ταξιδιού — και μια υπενθύμιση πως, αν βγεις λίγο από τα συνηθισμένα, ο κόσμος έχει πάντα κάτι αληθινό να σου δώσει. Αν επισκεφτείς τη Σατίλα, θα πρότεινα να συνοδεύεσαι από κάποιον ντόπιο. Είναι μια κοινότητα με δύσκολη ιστορία και — εύλογα — υπάρχει μια φυσική επιφύλαξη απέναντι στους ξένους. Με τη σωστή προσέγγιση και σεβασμό, όμως, μπορείς να ζήσεις μια εμπειρία αυθεντική και βαθιά ανθρώπινη.
Από τις πιο ωραίες εμπειρίες του ταξιδιού μου ήταν, φυσικά, το φαγητό. Η λιβανέζικη κουζίνα είναι γεμάτη αρώματα, ένταση και φρεσκάδα. Το παραδοσιακό μεζέ, με το απαλό χούμους, το καπνιστό μπαμπαγκανούς, την ξινούτσικη ταμπουλέ και τις φρεσκοψημένες πίτες, είναι μια γευστική εμπειρία που δεν ξεχνιέται. Κάθε πιάτο λέει κι αυτό μια ιστορία: για τη γη, την παράδοση, τη φιλοξενία και τη σημασία του να μοιράζεσαι.
Αν βρεθείς στη Βηρυτό, αυτά τα μέρη ξεχώρισα για το φαγητό και την παραδοσιακή ατμόσφαιρα:
🥘 Abou Jihad Restaurant – Παραδοσιακή λιβανέζικη κουζίνα, σε ωραίο περιβάλλον, δημοφιλές και στους ντόπιους.
👉 Δες το στο χάρτη🍢 Furn El Sabaya – Ένα μικρό οικογενειακό φούρνο-εστιατόριο με φανταστικά manakish, ιδανικό για ένα γρήγορο αυθεντικό σνακ.
👉 Δες το στο χάρτη🧉 The Backburner – Για καφέ ή brunch σε πιο σύγχρονη ατμόσφαιρα, σε μια περιοχή γεμάτη νέους και δημιουργικότητα.
👉 Δες το στο χάρτη
Το ταξίδι μου πήρε μια πιο καλλιτεχνική τροπή όταν γνώρισα τον Exist, έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη του γκράφιτι (@exist_ai). Η συνάντησή μας έγινε στο πλαίσιο του προσωπικού μου project, το “Spray Can Chronicles” — μια προσπάθεια να καταγράψω τη street art και τις ιστορίες πίσω από αυτήν, σε διάφορες γωνιές του κόσμου. Περάσαμε μαζί μια ολόκληρη μέρα στους δρόμους της Βηρυτού, καταγράφοντας τη δημιουργική του διαδικασία καθώς μετέτρεπε άδειους τοίχους σε ζωντανά έργα τέχνης. Οι δρόμοι της πόλης έγιναν ο καμβάς μας, γεμάτοι χρώμα, ένταση και την εκρηκτική ενέργεια της Βηρυτού που δεν μπορεί να μείνει σιωπηλή.
Μια από τις πιο ιδιαίτερες διαδρομές μου στη Βηρυτό ήταν στη αρμενική συνοικία, ένα ζωντανό κομμάτι της πόλης που αποπνέει βαθιά πολιτισμική ταυτότητα. Η αρμενική κοινότητα έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ιστορία του Λιβάνου και το να περπατάς στους δρόμους της συνοικίας είναι μια εμπειρία που σε γεμίζει — από εικόνες, αρώματα και μικρές καθημερινές σκηνές ζωής. Από τα highlights της επίσκεψής μου ήταν και μια βόλτα στο Souk el Tayeb, μια υπαίθρια αγορά γεμάτη παραδοσιακά λιβανέζικα προϊόντα: από τοπικά φρούτα και λαχανικά μέχρι χειροποίητα καλούδια και γλυκά. Είναι το ιδανικό μέρος για να ανακαλύψεις τη μαγειρική και χειροτεχνική παράδοση του Λιβάνου — αυθεντική, ζωντανή και ανεπιτήδευτη.
🔎 Travel Tip: Ανταλλάξτε μετρητά μόνο τοπικά καταστήματα στη Βηρυτό και όχι μέσω τραπεζών ή online συναλλαγματικών υπηρεσιών. Η Λιβανέζικη οικονομία βρίσκεται σε κρίση (10/2023), και το τραπεζικό σύστημα έχει πρακτικά καταρρεύσει. Οι ισοτιμίες που βλέπετε στο διαδίκτυο είναι παραπλανητικές. Την περίοδο της επίσκεψής μου, 1 ευρώ έπιανε έως και 93.000 λίρες, ενώ οι πλατφόρμες έδιναν πολύ χαμηλότερα νούμερα.
Αφιέρωσα και τέσσερις ημέρες στην Τρίπολη, μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις: ιστορικά σουκ, πετρόχτιστα χαμάμ και ανθρώπους με ανοιχτές καρδιές. Για να φτάσω εκεί, πήρα το λεωφορείο Connexion (το οποίο δεν έχει καλές κριτικές αλλά εγώ έμεινα ευχαριστημένος - δείτε εδώ) από την Πλατεία των Μαρτύρων στο κέντρο της Βηρυτού. Το εισιτήριο κόστιζε 300.000 λίρες Λιβάνου και το ταξίδι διήρκεσε περίπου δύο ώρες. Μια φτηνή και εύκολη λύση. Η διαδρομή ήταν μαγευτική — καθώς αφήναμε πίσω τη βουή της πρωτεύουσας, το τοπίο άλλαζε, αποκαλύπτοντας την ήρεμη ομορφιά των βόρειων παραθαλάσσιων περιοχών. Η Τρίπολη με κέρδισε, όχι μόνο για την αρχιτεκτονική της, αλλά και για την απλότητα και την αυθεντικότητα των ανθρώπων της.
Με το που έφτασα στην Τρίπολη, με τράβηξαν αμέσως τα πολύχρωμα σουκ της πόλης — γεμάτα αρώματα, ήχους και εικόνες που μένουν χαραγμένες. Οι φωνές των πωλητών, τα γεμάτα ενέργεια παζάρια, και οι εικόνες από την καθημερινή ζωή της πόλης δημιούργησαν ένα σκηνικό αληθινό, ανεπιτήδευτο. Οι άνθρωποι της Τρίπολης είναι ίσως το πιο πολύτιμο στοιχείο της πόλης. Θερμοί, φιλόξενοι και ανοιχτοί, μου επέτρεψαν να μπω στην καθημερινότητά τους και να καταγράψω στιγμές που κουβαλούν βάθος και παράδοση.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου, είχα την ευκαιρία να φωτογραφίσω παραδοσιακούς σαπωνοποιούς, εμπόρους μπαχαρικών και τεχνίτες που συνεχίζουν τέχνες περασμένες από γενιά σε γενιά. Η αίσθηση της ιστορίας είναι παντού — στα χέρια τους, στα εργαλεία τους, στις ιστορίες που διηγούνται σιωπηλά μέσα από τη δουλειά τους. Αυτές οι τέσσερις μέρες στην Τρίπολη δεν ήταν απλώς ένα ταξίδι — ήταν μια βουτιά στην κουλτούρα ενός τόπου που ζει στο σήμερα, κουβαλώντας με σεβασμό το χθες. Έφυγα με φωτογραφίες, αλλά κυρίως με ιστορίες και πρόσωπα που θα μείνουν μαζί μου.
Ο Λίβανος, με τη ψυχή του ακέραια, συνεχίζει να εμπνέει, να συγκινεί και να μαγνητίζει όσους έχουν την τύχη να περπατήσουν στους δρόμους του και να αφουγκραστούν την ιστορίες του — ιστορίες ελπίδας, απώλειας και επιμονής.
Στέλιος
