Ήταν 16 Ιουλίου, η νύχτα της πανσελήνου. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο στη Ζανζιβάρη, όπου μας είπαν ότι εκείνο το βράδυ θα γινόταν ένα μεγάλο πάρτι για την πανσέληνο. Μερικά φαναράκια φώτιζαν τον δρόμο· γύρω μας υπήρχαν φοίνικες, μια υπέροχη παραλία και πολύ αλκοόλ.
Πάνω στη σκηνή, οι καλλιτέχνες ήταν στην πραγματικότητα ακροβάτες και εκτελούσαν θεαματικά κόλπα με φωτιές. Ήταν μόνο η αρχή. Ο κόσμος κατέφθανε συνεχώς στην παραλία. Όλοι έμοιαζαν ευτυχισμένοι, σαν να είχαν μόνο έναν σκοπό: να συνεχίσουν να χορεύουν.
Καθώς παρατηρούσα το περιβάλλον γύρω μου, έβλεπα ανθρώπους από διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς, ενωμένους, να χορεύουν στον ίδιο ρυθμό, κάτω από το φως της πανσελήνου. Για λίγα λεπτά άφησα την κάμερα μέσα στη τσάντα και μπήκα μέσα στο πλήθος. Άρχισα να χορεύω και έγινα ένας από αυτούς. Ο χορός δεν σταμάτησε για ώρες.
👉 Εδώ μπορείς να διαβάσεις όλες τις πληροφορίες για το ταξίδι στην Τανζανία.
Όλα συνεχίστηκαν μέχρι που το σκοτάδι άρχισε να υποχωρεί και τα χρώματα της ανατολής εμφανίστηκαν στον ορίζοντα. Κάποιοι κοιμήθηκαν πάνω στην άμμο, άλλοι κάθισαν στις ξαπλώστρες και παρατηρούσαν το θέαμα, ενώ λίγοι — ελάχιστοι — συνέχιζαν να χορεύουν.
Ήρθε η ώρα να φύγουμε. Δώσαμε μια υπόσχεση στους εαυτούς μας: να επιστρέψουμε μια μέρα και να ξαναχορέψουμε με αυτούς τους ανθρώπους, κάτω από το φως του φεγγαριού, στον ρυθμό των αφρικανικών vibes.
Ζήσαμε κάτι μαγικό εκείνο το βράδυ. Δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.
Αυτό είναι η Αφρική.
Δείτε ολόκληρη την ιστορία στο VICE GR
Στέλιος